Bijna goodbye Vietnam...

Al weer ons laatste reisblogje en dat betekent dus ook dat we helaas ons alweer gaan opmaken voor de terugreis. Maar niet voordat we vertellen dat we ons nog even vreselijk cultureel en fysiek hebben afgemat in het noorden van Vietnam zeg. We hebben toch weer een hoop gedaan en genoten. 

Op het vliegveld stond keurig een mannetje klaar met onze namen erop en hij heeft ons naar Ninh Binh gebracht, zo'n 2 uur rijden vanaf Hanoi. Het stadje zelf is helemaal niet bijzonder maar de omgeving des te meer. Hier zie je allerlei kalksteenformaties en tunnels in het landschap en je hebt het oudste nationale park in de buurt. Na al die chaotische steden wilden we wat iets anders dan claxons horen.

We hebben op de 1e dag gelijk Cuc Phuong bezocht, het nationale park om een hike van zo'n 7,5u te lopen in het regenwoud. Daar bevindt zich ook het apenopvangcentrum, die met o.a. steun van Stichting Aap, probeert met man en macht ernstig bedreigde soorten uit handen van stropers te houden en ze te beschermen om ze daarna weer de vrije natuur in te laten gaan. Helaas kijkt de overheid de andere kant op en zodoende verdwijnen veel apen in de Chinese medicijnmolen. Van enkele soorten zijn er nog maar 50 in de hele wereld. Ze doen ontzettend goed werk daar, net als bij het schildpaddenopvangcentrum. Nog even gesproken met de leiding daar, uit Frankfurt, die ook Stichting AAP kent en waarvan ze donaties ontvangen. Dus stiekem wel een beetje trots! De tocht die we liepen in het oerwoud was ook schitterend maar behoorlijk zweten. Goede oefening en maar gelijk sportieve voornemens gemaakt voor dit jaar. We hoorden veel geritsel, maar geen echte wildlife kunnen spotten.

De dag erna hebben we op een scooter alle highlights bekeken en bij sunset (helemaal alleen) een boottocht gedaan langs de rotsen en door 2 tunnels; erg gaaf. Alleen werden we behoorlijk afgezet door onze bootsman die maar een half uur wilde gaan terwijl we voor 2,5u hadden betaald. Wel ergo, maar de natuur was top.

Helaas was ik vanaf Hue al snotverkouden en werd ik grieperig dus Roger heeft meer gezien van Ninh Binh dan ik. We hebben daar wel via David, eigenaar van het hotel waar we zaten, een luxe cruise geregeld in Ha Long Bay. In Hanoi hebben we medicijnen gehaald zodat ik fitter zou zijn. De hotspot van Vietnam wilde ik natuurlijk wel goed meemaken, want het zou gelijk ook een soort finale zijn. De cruise was echt fantastisch! Leuke groep, fantastisch eten en wow...al die verschillende eilandjes in de zee waar je doorheen vaart: onbeschrijflijk mooi. 

Jammer genoeg was het wel mistig maar dat had ook iets mysterieus. Achteraf hoorden we trouwens dat het maar 4 dagen per jaar echt zonnig is en dan worden natuurlijk de foto's genomen die je ziet op het internet haha. Niet te druk (dat is dan weer het voordeel van iets meer luxe) en je had vooral bij het kajakken het gevoel dat je nog een soort Floortje Dessing was. We hebben 's avonds met een groepje (georganiseerd door de crew) nog een poging gedaan om op inktvis te vangen maar zonder resultaat. Maar de pina colada's waren heerlijk :-)

Nu zijn we weer in het drukke Hanoi en gaan we morgen van onze laatste volle dag genieten. Heel veel kopen zit er niet meer in, want onze koffers kunnen nog maar net dicht. Onze broeken ook nog maar net, maar we hebben nog wel We 's middags kookles, waarbij we met de chef eerst naar de markt gaan om inkopen te doen en hij laat ons het verschillende typische Vietnamese (straat)eten proeven. Daarna maken we een menu waar de spring rolls natuurlijk niet ontbreken. Zin in! Dinsdagochtend vroeg richting Hong Kong waar we daar nog even de stad induiken voordat we doorvliegen naar Istanbul...Raar idee dat ik aankomende vrijdag alweer aan het werk ben (huhhh)

Je weet dat je ook weer toe bent aan je vertrouwde thuis, als je:

* ' thank you'  zegt tegen je eigen vriend als hij iets aan je geeft (te veel Engels gesproken de laatste weken);

* alle toiletspullen op zijn en je niet meer weet welke kleding nog ietwat schoon is of niet (en het je ook niet meer boeit); 

* je net als een Vietnamees begint te boeren tijdens, voor en na het eten;

Maar wat is het jammer dat je in Nederland niet meer kan zeggen: " Roger, haal jij even 2 miljoen uit het geldautomaat". Wat overigens wel betekent dat je je na zo'n trip helemaal rijk voelt na alles wat je hebt gezien en gedaan en alle fijne mensen die je hebt ontmoet. We hebben onze nieuwe reisleiders op de boot ontmoet (Argentijnen) dus weer even werken voordat we daar aan kunnen denken. Woensdag eerst onze tijgers helemaal stuk knuffelen :-)

Dank voor jullie reacties en tot snel!
Liefs, Roger & Tamara